CAVIARNIA

Uff, czyli nie jestem nienormalna...
My z moim M. regularnie całe dialogi prowadzimy... Ja jestem Żurkiem, M. - Alfredem (ze względu na klasę wagową )
M. (czyli Alfredo) mówi: Żurek! Kiedy będziemy się kąpać w tym basenie na ogródku u gigantów?
Ja (czyli Żurek) odpowiadam: Nigdy! Świnki morskie nie lubią pływać!
M.: To dlaczego nazywamy się morskie?
Ja: Bo ktoś głupi nam taką nazwę wymyślił...brrrrr.
Oczywiście głosiki mamy świnkowe

Staczamy się wszyscy nieuchronnie w odmęty szaleństwa...

Czasami sama do siebie takie dialogi uskuteczniam....
Alfredo mówi do gigantki: "dobra, zostaw żarcie tu w kącie i spadaj, o tuuu, tu, nie! tam nie! dobra, idź już sobie"

Hahahaha ja mam teraz bzika ; p uznałam, że muszę uszyć różowe legowisko dla Lusi Mam nadzieję, ze wszystko pójdzie dobrze : ) Mając dwóch świnkopanów jak dowiedziałam się, że Lusia z nami zamieszka to oszalałam już czuję,że będzie moim cukiereczkiem Fakt faktem już mam panienkę w wersji chomiczej ale teraz będziemy mieć w domu pełną równowagę płci
Moje drogie jeśli tyle z nas ma ten sam problem to znaczy, że jesteśmy normalne : D przynajmniej w swoim gronie

Widać u swinkomaniakow to normalne bo ja non stop w nawiązaniu do świnek mowie o sobie Mamuśka a o Kamilu Tatuś...
ostatnio nawet u znajomych mowie-zbieraj sie Tatusku jedziemy do naszych dziewczynek
ale cisza i konserwacja zapanowala wśród znajomych i pytania- jak to dziewczynek

Ja mam czasem wrażenie, że ci ludzie "z zewnątrz" w ogóle nas nie rozumieją...

Ja tylko gadam jak najęta do świń Czasem podkładam mężowi świnki do calowania i mówię za nie "no pocałuj mnie" ale bez większych szaleństw, Tasiek odkąd był chory też jest nazywany synkiem ale tylko on. Co nie zmienia faktu, że ta moja choroba postępuje, wiec na pewno kiedyś dojdziemy do tatusia i mamusi i dialogów

Ja już chyba dość mocno odizolowałam moje świnkowe miłości od części znajomych... zdałam sobie sprawę z tego, że jestem i świnkomaniaczką i studentką i w zasadzie wszystkim, czym pragnę być... a znaleźć kogoś kto rozumiałby mnie od a do z jest ciężko... Moje kochanie nawet mnie czasami nie rozumie ale robi coś dla mnie bardzo ważnego - akceptuje (i trochę przy mnie ześwirował "Harvistuś no chodź do tatusia, pamiętaj to tatuś jest najkochańszy"). Dlatego teraz mam znajomych od świnek (paradoksalnie to są ludzie pasujący najszerszym wachlarzem zainteresowań) i znajomych od pójścia na imprezę, powygłupiania się... dzięki temu przestałam się czuć wyalienowana a ludzie przestali mnie oceniać przez pryzmat moich pasji.

No ja też raczej nie gadam ze znajomymi o świniach... Staram się też rodziny nie męczyć (tu się wyżywam ). A raz, jak przyjechałam do mamy do świń i była akurat moja sister też w odwiedzinach (do mojej mamy ) to mi od razu powiedziała, jak zobaczyła, że przebieram nóżkami: "dobra idź już do nich, bo wiem po co tu przyjechałaś..."

Ja mam wąskie grono znajomych. Stały kontakt utrzymuję z 3-5 osobami. Zwierzyńcem spamuję dwie przyjaciółki, ale w sumie nie czuję się winna, bo jedna z nich odwdzięcza się milionem wiadomości o 30STM (ponoć jej przejdzie po koncercie - mam nadzieję, ze nie wybuchnie mi do tego czasu mózg ), a druga się zaaawsze zachwyca razem ze mną.

Rodziny nie męczę. Z dwóch powodów - po pierwsze mają szczurowstręt, po drugie jeszcze im nie powiedziałam, ze za miesiąc wprowadzą się świnki Nie mam ochoty psuć sobie przygotowań wysłuchiwaniem, że to za dużo zwierząt, że poco mi to itp. itd. Oni bardzo kochają zwierzaki, sami mają rozpieszczonego królika, ale siedem sztuk w domu to ponad ich wyrozumienie