Do zobaczenia, Sierściuchy...

[jolka]

Do zobaczenia maleńka

[zwierzur]

PESTKA
19.10.2022



Odeszła w nocy. Nie mam pojęcia, co się stało... Do zobaczenia, Pesteczko...

[zwierzur]

FRIGO
27.10.2022 r.



W czwartek, 19-tego, Frigo nie wyszedł na śniadanie. Wyciągnęłam go z domku, chłopak reagował bólowo na dotyk. Obrzęk w okolicy wszystkich łapek i szyi. Telefon do lecznicy zaraz po jej otwarciu. Wciśnięto nas na cito. USG, badanie krwi. Zapalenie tkanki tłuszczowej tyłotułowia! Został w szpitalu. Wróciliśmy do domu następnego dnia, z olbrzymią baterią leków. Stan się nie poprawiał - Frigo nadal nie jadł, dokarmiałam, ale nie szło najlepiej, bo bardzo się bronił. Zaczął spadać z wagi. Krztusił się podczas karmienia, pojawiły się problemy z przełykaniem. Wdrożyliśmy przeciwbólowe kombo, ale nie pomagało, cierpiał bardzo. 26-tego znowu trafił do szpitala. Dostałam telefon, że w ogóle przestał jeść. Nie reagował na leki. Nawet opioidy nie łagodziły bólu, choć dostawał je już co 4 godziny. Na wątrobie pojawiła się dziwna zmiana. Rokowania ostrożne do złych... I ten ból, który nie odpuszczał... Decyzja mogła być tylko jedna. Pomogliśmy mu odejść. Opuchnięte, skulone ciałko mogło się w końcu odprężyć... Ciężko chory przyjaciel został sam...
Do zobaczenia, Frigasku! Już nie boli...

[silje]

Bardzo mi przykro..

[zwierzur]

OTOKO
10.11.2023 r.



Podczas wakacji wymacałam u Otosia powiększone węzły chłonne. Przebadaliśmy na wszystkie strony. Diagnoza mnie zmroziła: Chłoniak! Nieoperacyjny guz na żołądku. Paskudztwo rozprzestrzeniało się wolno, ale nieuchronnie, pojawiły się nacieki. Rosła bateria leków w przegródce z imieniem Otoko. Zwiększała się ilość leków przeciwbólowych. Chłopaczek nie poddawał się. Jadł z apetytem, choć małymi porcjami, zaczepiał kumpla, z zainteresowaniem wędrował po klatce, gadał. Chciałam wierzyć, że dane nam będzie jeszcze trochę pobyć razem. Otoś nieustannie tracił na wadze. Słabł. Po śmierci Frigo zabukował się w domku. Przez pierwsze godziny jeszcze szukał. Czekał. Potem chyba zrozumiał. Był coraz mniej aktywny. Częściej zdarzały się gorsze dni. Po powrocie z pracy zastałam go skulonego, z zakrwawionym wokół nosa pyszczkiem. Pojechał na wizytę jako dodatkowy pacjent, bo akurat jedna z tymczasek miała kontrolę. Okazało się, że guz pękł i zaczął krwawić do otrzewnej. Otoko z trudem oddychał. Mogliśmy tylko towarzyszyć mu u kresu ziemskiej podróży. Przeżył swojego młodego przyjaciela o zaledwie 22 dni...
Do zobaczenia, Otoko!

Na pewno już się odnaleźli na niebiańskich łąkach za Tęczowym Mostem.

[porcella]

Jeszcze widziałam ich obu, ale już bardzo słabiutkich... Niech będą tam razem szczęśliwi, z nami byli za krótko.

[zwierzur]

Bagietka
4.03.2024 r.





Trudno mi było zebrać się do zrobienia tego wpisu...
Dawno już nie toczyliśmy tak zaciętej walki o zdrowie i życie...
Nie udało się...
Wybacz, Maleńka...

Bagunia odeszła. Jej silny organizm długo nie poddawał się przeciwnościom losu. Trafiła do nas na DT wychudzona, słaba, wyeksploatowana licznymi porodami, z ropiejącą, niegojącą się raną na boczku. Była szykowana do operacji, kiedy okazało się, że jest w ciąży. Zabieg trzeba było przełożyć, leczyliśmy objawowo. Chudzinka szczęśliwie urodziła trzy zdrowe maluchy, które trafiły do cudownych domów. Była wspaniałą matką, ale po odstawieniu dzieciaków trzeba było zająć się jej zdrowiem. Operacja ujawniła prawdziwy stan dziewuszki. Było źle. Nigdy nie dowiemy się, co ją spotkało - nie miała jednego żebra, a w jego okolicy istniała ogromna blizna. Po zabiegu posypały się nerki, Bagietka przestała jeść. Trwała nierówna batalia o powrót do formy. Wygraliśmy tę bitwę, ale to nie był koniec kłopotów. Bagusia została u nas na zawsze. Ani długo, ani szczęśliwie... Stopniowo pogarszały się parametry krwi, w moczowodzie pojawiły się złogi, mała przeszła kolejny poważny zabieg. Po krótkiej poprawie stanu wszystko zaczęło się sypać. Co tydzień wizyta, pobieranie krwi, nowe leki - weterynarze starali się robić wszystko, na co pozwala współczesna medycyna. Już nie było mowy o jakiejkolwiek poprawie. Chodziło o zapewnienie jak najlepszego komfortu życia. Jedna nerka przestała pracować, druga słabła, wyniki pogarszały się z każdą wizytą. Rozszerzony moczowód wypełnił osad. Bagietka traciła na wadze, coraz mniej jadła, odwadniała się, leki już nie działały. Jedyną alternatywą podczas ostatniej wizyty była operacja na cito: stan ogólny zły, rokowania złe. Widać było po niej wyczerpanie, cierpiała. Jeszcze gorączkowe konsultacje i bolesna decyzja, aby pozwolić Baguni godnie odejść... Nadal rozglądam się za jej jamniczym pyszczkiem w porach karmienia. Wciąż nie wierzę, że jej już nie ma. Do zobaczenia, Bagietko...

[jolka]

tak bardzo żal

[silje]

Współczuję
Dla dzielnej Bagietki
Trzymaj się Zwierzurku...